Het was dan ook mijn moeder die me de liefde voor taal heeft bijgebracht, of misschien had ik hem al van haar geërfd. Ze heeft me in ieder geval eindeloos en onvermoeibaar sprookjes en verhaaltjes voorgelezen voor het slapengaan, versjes gedeclameerd met de strijkbout in haar hand, me vanaf mijn tweede jaar wekelijks meegenomen naar de bibliotheek, op iedere verjaardag een boek gegeven, én me geïntroduceerd in het verschijnsel taalgrappen.
Zo had ik bijvoorbeeld een broodmager vriendinnetje Lisette van der Pas. En dan rijmde mijn moeder met de afwaskwast in haar hand, ik ernaast met de theedoek:
"Lisetje van der Pas paste precies in een lampeglas." Stopte een hand in het teiltje met sop, smeerde een schuimvlok op haar neus en de mijne en vervolgde: "Lisetje van der Pas plaste percies in een lampeglas" En zo ging ze door tot we de slappe lach hadden. En niet één keer, nee dagelijks: Lisetje van der Plas pieste pesas in een lampeglas. Taal, leerde ik, is een wonderlijk iets. Het laat je ontsnappen uit de werkelijkheid, het laat je lachen om je eigen narigheid, en huilen om andermans verdriet, en niet eens van een bestaand iemand, maar van een personage. Remi, Pim Frits en Ida, Ranonkel. Het leert je dit is een kat en dat is een hond, dan op een dag ontdek je de leugen. En een volwassene die spychiater zegt of homopaat. Taal is een wapen ontdekte ik én een machtig verbond. Taal is altijd mijn belangrijkste overlevingsmiddel geweest.
Vanaf het moment dat ik kon lezen heb ik het ene boek na het andere verslonden. Sommige boeken heb ik eindeloos herlezen, een hobby die ik deelde met mijn broer. Dan zaten hij of ik voor de honderdste keer Beekman en Beekman te lezen van Toon Kortooms en dan zaten we al te proesten ver voor het grappige stukje eraan kwam waarop wij ons zo verheugden. 'Waar ben je, waar ben je?' vroegen we dan aan elkaar. En mijn opa vroeg als ik met een boek in mijn hand alles om me heen vergeten was: Hebben ze elkaar nou al?' Dan had hij zin om met me te kaarten, maar ja, eerst moest dat boek uit. De versjes en liedjes van Annie M.G. Schmidt speelden een grote rol in mijn leven (Wat is dát mevrouw van Gelder, houdt U beren in de kelder, bruine beren in de kelder van 't perceel?).
Met het lezen kwam het schrijven. Ik ben begonnen met het schrijven van liedteksten voor Sony Music Publishing. Een aantal van deze teksten zijn op muziek gezet o.a. door Erik van der Wurff.
Maar ik wilde meer, de muze riep, en ik ben zoals dat hoort naar Amsterdam gegaan.
Tijdens mijn opleiding fictie/non-fictie aan Schrijversvakschool 't Colofon heb ik me toegelegd op het schrijven van korte verhalen die in diverse literaire tijdschriften (Schoon Schip) en verhalenbundels zijn opgenomen. Samen met seksuologe Willeke Bezemer heb ik 'De gesloten vrouw, over vaginisme' geschreven. Een boek met heldere uitleg over wat vaginisme is (Bezemer) en veertien bitterzoete interviews met (ex-)-vaginistische vrouwen (ik). De negende druk van dit succesvolle boek verscheen in 2012 bij uitgeverij Ambo/Anthos. Samen hebben we ook het boek 'Lastig(e) gevallen, over seksuele intimidatie op het werk' geschreven, waarin ik eveneens de interviews voor mijn rekening heb genomen. In mijn eentje heb ik 'Ongewenst alleen, struikelblokken op weg naar de liefde' geschreven, een boek met ervaringen en tips voor mensen die het maar niet lukt om een partner te vinden. In 2000 bij uitgeverij Anthos verschenen.
Na een aantal jaren met veel plezier bij de bibliotheek van Amstelveen te hebben gewerkt, ben ik in 2007 naar het Internationaal Homo- en Lesbisch Informatiecentrum en -Archief, IHLIA, gegaan. Voor hen stelde ik het boek 'Langoureus verlangen, schrijfsters van nu over Anna Blaman' samen, een gedenkboek met een prachtig biografisch portret van de hand van Florette Dijkstra en vele bijdragen van o.a. Tessa de Loo, Maaike Meijer, Elsbeth Etty, Xaviera Hollander, Lydia Rood en Mischa de Vreede.
Vanaf 2007 heb ik ook wekelijks een recensie van een roze boek geschreven voor de website van IHLIA LHBT Erfgoed, zie elders op de website.
In 2012 ben ik begonnen aan een project 'Levensboeken maken met oudere homomannen, lesbische vrouwen en biseksuelen', geholpen door een topteam vrijwilligers uit de community en ben daarvoor beloond met een bijdrage van het Oranjefonds om een en ander te kunnen realiseren.
Zo had ik bijvoorbeeld een broodmager vriendinnetje Lisette van der Pas. En dan rijmde mijn moeder met de afwaskwast in haar hand, ik ernaast met de theedoek:
"Lisetje van der Pas paste precies in een lampeglas." Stopte een hand in het teiltje met sop, smeerde een schuimvlok op haar neus en de mijne en vervolgde: "Lisetje van der Pas plaste percies in een lampeglas" En zo ging ze door tot we de slappe lach hadden. En niet één keer, nee dagelijks: Lisetje van der Plas pieste pesas in een lampeglas. Taal, leerde ik, is een wonderlijk iets. Het laat je ontsnappen uit de werkelijkheid, het laat je lachen om je eigen narigheid, en huilen om andermans verdriet, en niet eens van een bestaand iemand, maar van een personage. Remi, Pim Frits en Ida, Ranonkel. Het leert je dit is een kat en dat is een hond, dan op een dag ontdek je de leugen. En een volwassene die spychiater zegt of homopaat. Taal is een wapen ontdekte ik én een machtig verbond. Taal is altijd mijn belangrijkste overlevingsmiddel geweest.
Vanaf het moment dat ik kon lezen heb ik het ene boek na het andere verslonden. Sommige boeken heb ik eindeloos herlezen, een hobby die ik deelde met mijn broer. Dan zaten hij of ik voor de honderdste keer Beekman en Beekman te lezen van Toon Kortooms en dan zaten we al te proesten ver voor het grappige stukje eraan kwam waarop wij ons zo verheugden. 'Waar ben je, waar ben je?' vroegen we dan aan elkaar. En mijn opa vroeg als ik met een boek in mijn hand alles om me heen vergeten was: Hebben ze elkaar nou al?' Dan had hij zin om met me te kaarten, maar ja, eerst moest dat boek uit. De versjes en liedjes van Annie M.G. Schmidt speelden een grote rol in mijn leven (Wat is dát mevrouw van Gelder, houdt U beren in de kelder, bruine beren in de kelder van 't perceel?).
Met het lezen kwam het schrijven. Ik ben begonnen met het schrijven van liedteksten voor Sony Music Publishing. Een aantal van deze teksten zijn op muziek gezet o.a. door Erik van der Wurff.
Maar ik wilde meer, de muze riep, en ik ben zoals dat hoort naar Amsterdam gegaan.
Tijdens mijn opleiding fictie/non-fictie aan Schrijversvakschool 't Colofon heb ik me toegelegd op het schrijven van korte verhalen die in diverse literaire tijdschriften (Schoon Schip) en verhalenbundels zijn opgenomen. Samen met seksuologe Willeke Bezemer heb ik 'De gesloten vrouw, over vaginisme' geschreven. Een boek met heldere uitleg over wat vaginisme is (Bezemer) en veertien bitterzoete interviews met (ex-)-vaginistische vrouwen (ik). De negende druk van dit succesvolle boek verscheen in 2012 bij uitgeverij Ambo/Anthos. Samen hebben we ook het boek 'Lastig(e) gevallen, over seksuele intimidatie op het werk' geschreven, waarin ik eveneens de interviews voor mijn rekening heb genomen. In mijn eentje heb ik 'Ongewenst alleen, struikelblokken op weg naar de liefde' geschreven, een boek met ervaringen en tips voor mensen die het maar niet lukt om een partner te vinden. In 2000 bij uitgeverij Anthos verschenen.
Na een aantal jaren met veel plezier bij de bibliotheek van Amstelveen te hebben gewerkt, ben ik in 2007 naar het Internationaal Homo- en Lesbisch Informatiecentrum en -Archief, IHLIA, gegaan. Voor hen stelde ik het boek 'Langoureus verlangen, schrijfsters van nu over Anna Blaman' samen, een gedenkboek met een prachtig biografisch portret van de hand van Florette Dijkstra en vele bijdragen van o.a. Tessa de Loo, Maaike Meijer, Elsbeth Etty, Xaviera Hollander, Lydia Rood en Mischa de Vreede.
Vanaf 2007 heb ik ook wekelijks een recensie van een roze boek geschreven voor de website van IHLIA LHBT Erfgoed, zie elders op de website.
In 2012 ben ik begonnen aan een project 'Levensboeken maken met oudere homomannen, lesbische vrouwen en biseksuelen', geholpen door een topteam vrijwilligers uit de community en ben daarvoor beloond met een bijdrage van het Oranjefonds om een en ander te kunnen realiseren.
