Papadag 


John stond met zijn sportkleren nog aan voor het open slaapkamerraam. Hij keek door een kier tussen de gordijnen naar de tuin van de buren. Achterin stond een appelboom waarvan een paar takken over de schutting tot in zijn tuin reikten. Oorspronkelijk was er een boomgaard geweest op de plek waar de wijk was gebouwd. De projectontwikkelaars hadden in iedere tuin een of twee bomen laten staan. Net als hij hadden de meeste bewoners de appelbomen vrij snel omgehakt, want het gaf veel rommel. In de lente dwarrelende bloesemblaadjes, aan het eind van de zomer honderden gebutste appelen op het gazon en in de herfst bergen bladeren om op te harken. Bovendien trok zo’n boom rupsen aan. 

Voor in de tuin lag zijn buurvrouw in bikini te zonnen op een ligstoel. Van bovenaf keek hij precies op haar kruin en was het goed te zien dat ze uitgroei had. Nepblond. Pornoblond. Het verlangen van een vrouw om blond te zijn betekende volgens hem iets. Naast haar op een lage tuintafel stond een spuitbus met zonnebrandolie. Ze pakte hem, schudde, en sprayde een voor een haar blote benen, daarna haar decolleté, buik en armen. Vervolgens masseerde ze de olie zorgvuldig in, dan weer roterend, dan weer met strijkende bewegingen van haar handen. Ze sloeg geen plekje over.

‘Zal ik je rug even doen?’ had hij bijna hardop geroepen. 

Hij zou een ei kunnen gaan lenen of een half kopje suiker. Zijn vrouw kwam nog lang niet thuis van haar werk. Háár man trouwens ook niet, toffe Bob, de succesvolle makelaar met zijn Alfa en zijn joviale praatjes. 

‘Waarom koop jij niet eens een mooi pak,’ zei zijn vrouw regelmatig als ze Bob uit de auto zag stappen. 

De buurvrouw stond op en liep het huis in. Ze kwam terug met een blikje cola, een goudglimmend make-uptasje en haar mobieltje. Ze ging weer zitten en drukte op een knopje: ‘Joehoe, met mij, ben je aan het doen?’ ‘Bij de kapper?’ ‘Ja, moet ik ook nodig heen.’ ‘Gaat het morgen nog door?’ ‘Okay, zien we elkaar bij La Place, ze hebben er echt heerlijke salades. Er werkt daar een nieuwe ober, een lekker díng, móet ik je laten zien, maar denk erom, je mag er alleen maar naar kijken, want hij is van mij!’

Toen ze het mobieltje weer op de tafel legde, bedacht hij dat ook dit gesprek een signaal was. Het bewijs dat ze naar iets op zoek was, ergens voor openstond. 

Bob moest echt ongelooflijk veel verdienen. Hoewel.., als je geen kinderen had… Volgens zijn vrouw was er iets mis met haar eileiders. Hij was alleen al aan kinderopvang meer dan duizend euro per maand kwijt. De jongste had hem financieel de nek om gedraaid. Net toen ze dachten dat er weer wat mogelijk was, dat er meer financiële ruimte zou komen nu de twee grootsten op de basisschool zaten, was zijn vrouw zwanger geworden. Ongelukje, al snapten ze niet hoe en wanneer het dan gebeurd kon zijn. Volgens hem had zíj niet goed gerekend. Volgens haar was híj niet voorzichtig geweest. Feit was dat er een grotere auto moest komen, dakkapellen en weer vier jaar crèche. Het geld kwam met bakken binnen, en van de buitenkant leek het allemaal heel wat, maar in feite hadden ze geen cent. Rood, hij stond godverdomme rood. Hij had zijn abonnement op een dure sportschool op moeten zeggen. Hij jogde tegenwoordig als de groten op school zaten en Dani zijn ochtenddutje deed. 

De buurvrouw haalde een klein rond spiegeltje en een kohlpotlood uit het make-uptasje en trok lijntjes rond haar oogleden. Daarna bracht ze met een roller twee lagen mascara aan op haar wimpers. Ze rommelde in het tasje, vond haar lippenstift en stiftte haar lippen knalroze. Zijn vrouw vond dat de buurvrouw zich ordinair opmaakte. 

Hij pakte het lijstje dat zijn vrouw geschreven had van zijn nachtkastje en keek er even naar. Niet vergeten! stond erboven. Boodschappen voor het avondeten, cadeautje kopen voor Steffie, met James naar zwemles (niet vergeten stip op zijn zwembroek te naaien!), Laura naar Steffie’s feestje brengen, wordt thuisgebracht, indien tijd over badkamer. 

De buurvrouw zat nu voorovergebogen en was bezig met het lakken van haar teennagels. 

Hij wist wel zeker dat hij dit jaar een slechte beoordeling zou krijgen. Hij zag het aan hoe zijn baas oogcontact met hem vermeed. Hoe kon hij nu fatsoenlijk zijn werk doen, als hij nooit eens acht uur mocht slapen? Dani had hem ook de afgelopen nacht weer wakker gehouden. Alleen al die uitdrukking op het gezicht van zijn baas toen hij voor de derde keer om ouderschapsverlof kwam vragen. ‘Hier blijft het toch hopelijk wel bij?’ had hij gezegd.

De buurvrouw trok de armleuningen van de ligstoel omhoog en liet het ruggedeelte zo ver mogelijk naar achteren zakken. Ze draaide zich op haar buik, zodat hij nu zicht had op haar achterkant. Haar bikinislipje liet haar billen bloot. Op haar linkerbil zat een tatoeage. Hij kon van bovenaf niet zien wat het voorstelde.

Volgende maand werd hij veertig en wat was er van hem geworden? Zelf had hij niets meer te vertellen, niets meer te kiezen of ook maar te willen. Hij zat in de file, of hij was aan het werk of hij was bezig met ‘zorgtaken’. Hij was geen man meer, hij was een marionet. 

Hij liep naar de badkamer, gooide zijn sportkleding in de wasmand en ging een paar tellen onder de lauwe douche staan. Hij droogde zich af en rolde even flink met de deodorant onder zijn oksels. Hij opende het medicijnkastje en zocht naar het doosje slaappoeders. Hij liep terug naar de slaapkamer en trok een bermuda aan over zijn blote kont, hempje, slippers. Met grote stappen liep hij de trap af. Ineens voelde hij zich supermannelijk. Hij stak zijn sleutels bij zich, trok de deur achter zich dicht en belde aan bij de buurvrouw. De lamellen aan de voorkant van het huis waren dicht tegen de zon. Het duurde even voordat ze de deur opendeed. Ze had een loshangend blauwgestreept badjasje over haar bikini aangetrokken. 
‘John,’ zei ze verbaasd.
‘Ja, ik wilde heel even met je praten over de appelboom. Komt het gelegen?’
Ze liet hem binnen. 
‘Onze appelboom?’

Hij lachte verontschuldigend: ‘Ja, sorry dat ik je misschien wat overval. Mag ik even gaan zitten?’ Hij ging op de zwartleren designbank zitten zonder haar antwoord af te wachten. Hier was de vloer, van zwart marmer, niet bezaaid met duplo. Wel breedbeeldtelevisie, Corneille aan de muur. Op de salontafel stond een enorme kristallen vaas met rode rozen. 

‘Waarom neem jij eigenlijk nooit eens bloemen voor me mee?’ had zijn vrouw een keer gezegd toen ze de attente Bob zoals iedere vrijdag thuis zag komen met zijn boeket van de week. Maar de keer dat hij bloemen voor haar had meegenomen, was ze zwaar beledigd. Boos had ze het boeket met cellofaan en al in de kliko gegooid: ‘Je geeft je vrouw toch zeker niet zo’n achterlijk gemengd Shell-bosje cadeau!’ Het was ook nooit goed. 

De buurvrouw haalde haar blikje cola uit de tuin en zette het op de salontafel.‘Wil je ook wat drinken?’

‘Koffie graag en een glas water als je het niet erg vindt.’ Ze liep naar de keuken om koffie voor hem te zetten en een glas water in te schenken. Dat gaf hem de gelegenheid de twee poeders op te lossen in haar blikje. 

Ze kwam terug met een blaadje met daarop een glas water voor hem en een beslagen glas met ijsklontjes en een schijfje citroen voor zichzelf. Ze schonk de schuimende cola in haar glas en ging naast hem op de bank zitten. John begon over de rupsen in de appelboom. Dat het ongedierte zich verspreidde in zijn tuin, zijn rozen zaten nu ook onder en dat hij begreep dat hij haar in een vervelend parket bracht, maar of ze alsjeblieft de appelboom wilde laten spuiten. 
Ze nam een paar slokken en schonk wat bij. 
‘Ik zal het je laten zien,’ zei hij. Hij ging haar voor de tuin in om de appelboom te inspecteren en hij wees naar de gaten in de appeltjes en in de bladeren. 
‘Dat kruipt allemaal over naar mijn tuin, want kijk die takken hangen tot over de schutting. Ik weet dat ik het recht heb om ze af te zagen, maar misschien is dat helemaal niet nodig.’ Ze knikte. Ze zag het probleem wel. Ze keek hem verontschuldigend aan met haar zaadvragende ogen. 
‘Ik zal het er met Bob over hebben,’ zei ze. Ze liepen weer naar binnen toe. ‘Rupsen, ja. Het leek me zo leuk om vlinders in de tuin te hebben..,’
Toen ze weer naar binnen liepen was de koffie klaar. Ze schonk een kopje voor hem in en ze namen allebei weer plaats op de driezits. Ze dronken, hij van zijn koffie, zij van haar cola. 
‘Ik hoop dat je ook onze kant van de zaak begrijpt. We zijn altijd goede buren geweest.’ Hij praatte maar door en zag dat ze begon te knikkebollen. 
‘Ik voel me een beetje dizzy,’ zei ze terwijl ze even met haar hoofd schudde. ‘Misschien heb ik te lang in de zon gezeten.’ 
‘Wil je dat ik de dokter bel?’ vroeg John. ‘Waarschijnlijk ben je gewoon wat gedehydrateerd. Met die hitte moet je zorgen dat je veel drinkt.’ Hij leegde het blikje cola in haar glas en reikte het aan.
‘Nee, ja, ik, het gaat zo wel weer.’ Ze dronk het glas leeg, rilde, zette het neer, pakte het blikje op en rook er even aan. Nadat ze het blikje teruggezet had, legde ze haar hoofd in haar handen, de ellebogen steunend op de knieën. ‘Ik voel me zo raar, opeens.’
‘Het is beter dat je even gaat liggen.’ Hij maakte plaats voor haar door van de bank op te staan. Toen ze eenmaal lag, met opgetrokken knieën, reageerde ze niet meer. Ze sliep. Het badjasje was opengevallen. John bedacht zich niet. Hij tilde haar linkerdij omhoog om de tatoeage op haar bil te bekijken. Het was een hartje. Als dat geen schreeuw om aandacht was. Hij legde haar been weer neer en spreidde haar dijen. Met zijn linkerhand trok hij het kruisje van haar bikinislipje opzij, zodat hij haar vulva kon zien. Ze was geschoren, dat had Bob natuurlijk weer, en lag erbij als een heerlijke warme zachte opblaaspop. Hij duwde haar benen met zijn pols nog iets verder uit elkaar, terwijl hij het kruisje opzij bleef houden. Met zijn rechterhand opende hij de knopen van zijn bermuda, die afzakte tot op zijn enkels. Met duim en wijsvinger nam hij zijn gezwollen pik bij de voorhuid vast. Hij begon langzaam en zachtjes op en neer gaande bewegingen te maken, zijn ogen strak tussen haar benen gericht. Dan iets sneller, steviger. Nu omsloot hij zijn eikel met de hele hand. Iets langzamer. Gebiologeerd staarde hij naar haar kruis. Doorgaan nu. Toen hij voelde dat hij ging komen, dat er geen weg meer terug was, deed hij een pas opzij waarbij hij enigszins gehinderd werd door zijn bermuda. Hij knielde bij haar hoofd neer en spoot in haar ordinair opgemaakte slapende gezicht. Spetters op haar knalroze mond waarvan de lippen iets openhingen, spetters op haar zwartomlijnde oogleden, spetters in haar geblondeerde haren met twee centimeter uitgroei. 
John stond op en knoopte zijn broek dicht. Zijn oog viel op de ingelijste trouwfoto die aan de muur boven de bank hing. Voor het eerst zag hij dat Bob een blauw en een groen oog had. 
‘Zo toppertje,’ zei hij in gedachten tegen de tien jaar jongere Bob: ‘Ik heb je vrouwtje gegeven wat ze nodig heeft, vind je toch niet erg hè, kanjer? Hij schoof het bikinibroekje dat was blijven steken, netjes terug op zijn plaats en bedekte haar lichaam door het badjasje dicht te knopen. Hij haalde een flink stuk toiletpapier uit de wc en veegde haar gezicht schoon, op een heel klein druppeltje zaad na. 
Aan de eettafel schreef hij een briefje. Beste Kylie, Ik ga ervan uit dat de kwestie in goede harmonie wordt opgelost. Als er iets is, hoor ik het wel! John P.S. Je was blijkbaar erg moe, dus heb ik je maar laten slapen.
Voordat hij het huis verliet bleef hij nog even in de deuropening staan. De buurvrouw lag erbij als een plaatje.
Op de stoep van zijn eigen huis hoorde hij het gekrijs van Dani al. Hij liep de trap op naar het kamertje van de baby en haalde hem uit bed. Hij tilde het ventje op ooghoogte op. Nog nasnikkend strekte het kereltje zijn armpjes naar hem uit. 
‘Jij bent een heel duur foutje van mijn vrouw het rekenwonder,’ fluisterde hij hem toe. Het kind keek hem met grote betraande ogen aan. Ineens zag hij dat de babyblauwe ogen van Dani van kleur veranderd waren. Hij keek nog eens en toen nog eens. Dani had één groen en één blauw oog.